بازيافت آب پنير، رهيافت مناسب جلوگيري از آسيب هاي محيط زيستي

امروزه با افزايش توليد و گسترش تنوع توليدات لبني در كارخانه‌ها و توليد آب‌پنير، اين فرآورده غذايي از اهميت بالايي برخوردار شده است. آب‌پنير بخش آبكي جداشده از شير است كه طي مراحل افزودن اسيد، حرارت دادن و انعقاد مايه‌پنير حاصل مي‌شود. اين مايع زردرنگ حاوي لاكتوز فراوان و تركيبات معدني نظير كلسيم و فسفر است و با توجه به ارزش بيولوژيكي بالاي پروتئين‌ اين فرآورده جانبي صنعت پنيرسازي نسبت به پروتئين كازئين و تخم‌مرغ، استفاده از آن را به‌عنوان يك منبع غذايي جهت جلوگيري از آلودگي‌هاي محيط‌زيست حائز اهميت مي‌باشد. همچنين از آب پنير فرآورده‌هايي نظير كنسانتره پروتئيني (WPC)، مشتقات پروتئين‌هاي سرم (لاكتوپراكسيداز، لاكتوفرين)، پروتئين‌هاي كافتي (كنسانتره‌هاي پپتيدي) و املاح نظير نمك‌هاي كلسيم به‌دست مي‌آيد. از آنجا كه پساب‌هاي صنعت لبنيات داراي بالاترين ميزان آلودگي از جمله مقدار زيادي مواد آلي، ماده ضدعفوني كننده قليايي و مواد شيميايي، كربن و نيتروژن هستند باعث افزايش غلظت آمونيوم در گستره‌هاي آبي شده و با توجه به غني بودن اين ماده از تركيبات آلي، تقاضاي اكسيژن زيستي (BOD) آب را بالا مي‌برند، بنابراين در صورت تخليه و رهاسازي پساب‌هاي تصفيه نشده اين صنعت در طبيعت بروز مشكلات محيط‌زيستي جدي اجتناب‌ناپذير خواهد بود. از طرف ديگر، استفاده روزافزون از سوخت‌هاي فسيلي به سبب كاهش ذخاير موجود و مشكلات محيط‌زيستي، محققان را به سمت توليد منابع جديد انرژي‌هاي تجديد‌پذير ترغيب نموده است و مي‌توان بيان كرد كه فن‌آوري‌هاي زيستي جديد، همچون استفاده از آب‌پنير به‌عنوان راهي به‌منظور توليد سوخت‌هاي زيستي، باعث كاهش مشكلات محيط‌زيستي دفع اين پساب‌ها به طبيعت مي‌گردد. امروزه با استفاده از فن‌آوري زيستي از اين تركيبات مي‌توان به‌منظور توليد سوخت‌هاي زيستي ازجمله هيدروژن، متان و اتانول استفاده نمود. تاكنون روش‌ها و آزمون‌هاي مختلفي براي توليد اين منابع سوختي صورت گرفته است كه در اين مطالعه به بررسي راهكارهاي مؤثر به‌منظور بازيافت آب‌پنير و جلوگيري از آسيب‌هاي محيط‌زيستي آن پرداخته مي‌شود.