نقد ادله قرآني اشاعره در باب رؤيت خدا با تكيه برديدگاه علامه حلّي وعلامه طباطبايي

موضوع رؤيت خدا از قديمي‌ترين مباحث كلامي است كه همواره مورد توجه اديان و مكاتب فكري بشر بوده است. در اسلام نيز اشاعره به عنوان بزرگترين فرقه ي كلامي اهل سنت، ديدگاه خاصي دراين خصوص دارند و رؤيت خدا با چشم را در دنيا محال ولي در آخرت جائز مي دانند در مقابل اماميه و از جمله علامه حلي با نقد اين نظريه و با بررسي ابعاد مختلف آن، با استفاده از آموزه هاي فلسفي و عرفاني اين امر را ناممكن مي داند. در عصر ما علامه طباطبائي نيز دقيقترين تحليل را در مسئله رؤيت با تكيه بر فطرت الهي انسان و رفع حجب و موضوع شهود ارائه نموده است. در اين مقاله كه از نوع استنادي و روش آن، تحليل و تبيين محتوا از نوع مقايسه‌اي است، براي اولين بار ديدگاه علامه حلي كه در اين باب مستدل بحث نموده و حجم بسياري از آثارش را به خود اختصاص داده در مقابل با ديدگاه اشاعره را مورد بررسي قرار مي دهد. سپس به بررسي مقايسه آراي متكلم قرن يازدهم (علامه حلي) با مفسر قرن پانزدهمي (علامه طباطبايي) مي پردازد كه بيانگر سير تطور نگاه كلامي فلسفي و تفسيري طي اين چهار قرن مي باشد.