شكواييه و تبيين مباني فكري آن در نظام انديشه شعري حافظ

شكواييه گونه اي از ادبيات غنايي است كه در آن شاعر مي كوشـد تـا عامـل رنج وآزردگي خاطر خود را براي مخاطب روشن كند. به طـور كلـي شـكواييه را براساس موضوع مي توان به پنج دستۀ شخصي، فلسفي، اجتماعي، عرفاني و سياسي تقـسيم كـرد. حافظ از جمله شاعران برجستۀ زبان فارسي است كه در اشعار خود به انواع شكواييه پرداخته است. در پژوهش حاضر كه به روش تحليل محتوايي انجام گرفته است، به شكواييه و تبيين مباني فكري آن درنظام انديشه شعري حافظ پرداخته ايم. براساس نتايج بدست آمده از پژوهش و با توجه به اينكه اشعار هر شاعر نماد درونيات آن شاعرمي باشد، بديهي است آن چه حافظ را به گله و شكايت و انتقاد واداشته در حقيقت واكنش به رفتارهاي متظاهرانه دين فروشان رياكار،واعظان ،حاكمان جبار و اوضاع سياسي و اجتماعي نابسامان آن دوران و علاوه بر اين ها جبر گرايي است كه ريشه در نگاه فلسفي و چند و چون هستي و روزگار دارد و در واقع همين نگاه فلسفي است كه اساس انديشه كلامي حافظ را تشكيل داده است.