بررسي نقش انسجام گرايي و نظريه تعامل‎ در الگوي تحصيل معرفت ديني

اين پژوهش با رويكرد مفهوم‎پردازي‌ با افزودن روش تركيبي به بررسي دو مفهوم تعامل‎گرايي و انـسجام‎گرايي در مـقام مـفاهيمي مـوجود در بافت ساختارهاي‌ معرفتي‌، در زمـينه فلسفه معرفت ديني مي‎پردازد و مي‎كوشد بـا ملاحظۀ محدوديت‎هاي معرفت ديني و با كاوش‌ در‌ ابرگرايش تعامل‎گرايي و سـاختار مـعرفتي‌ انسجام‎گرايي، پيشنهادي‌ را‌ براي توجيه گزاره ها و نوع ارتباط‌ آنها‌ در حوزه معرفت ديني ارائه دهـد.ضروري است پس از بازخواني دو مفهوم تعامل‎گرايي و انـسجام‎گرايي در فلسفه معرفت ديني، مفاهيم متناظر با آنها با توجه بـه مـلاحظات ساختاري بافت جديد بيان‌ ‎شود‌.با در نظر‌ گرفتن ماهيت ساختارهاي تعاملي و انسجام‎گرا و نيز با لحاظ كردن چيستي معرفت ديني و الزامات آن‌، مي‎توان‌ الگوي سـاختار مـطلوب را معرفت ديني عقلاني اعتدالي منسجم تعامل‎گرا با حفظ و حوزه‌ به كارگيري هر يك در نظر گرفت.سـاختار معرفت ديني عقلاني اعتدالي، براي تقويت توجيه‎پذيري و بـسط مـباني از متن به خارج از آن و همچنين به منظور پايش روشمند انسجام ساختار، به صورت دائم از حـلقه‌هـاي انسجامي و سازوارهاي تعاملي بهره‌ مي‎برد و در سطحي مماس بـا عمل نيز براي پاسـخ بـه‎هنگام به چالشها و پرسشهاي نظري و عـملي، بـه صورت موقت، آنها را به كار مي‎گيرد تا مجددا ساختار بازسازي شود.