انقلابي برمبناي ذهنيت نمادين، نقدي بر كتاب انقلاب ايران؛ ريشه‌هاي ناآرامي و شورش

وقوع انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 ش بسياري از مفروضات و نظريه‌هاي انقلاب را به‌چالش كشيد و بار ديگر پژوهش ‌دربارۀ انقلاب را در كانون توجه انديشمندان علوم انساني قرار داد. تاكنون اين انقلاب از ابعاد متفاوت اقتصادي، سياسي، روان‌شناختي، طبقاتي، فرهنگي، و گفتماني موردبررسي قرار گرفته كه هر كدام دريچه‌هاي نويني را ‌دربارۀ مطالعات انقلاب اسلامي گشوده‌اند. يكي از اين پژوهش‌ها كتاب انقلاب ايران؛ ريشه‌هاي ناآرامي و شورش نوشتۀ مهران كامرواست كه در سال 1990 م توسط انتشارات راتلج به‌چاپ رسيده است. وي، با تلفيق نظريه‌هاي جامعه‌شناختي انقلاب با نظريه‌هاي روان‌شناختي و سياسي و برساخت رويكرد چندرشته‌اي ‌دربارۀ انقلاب ايران، به بررسي سياست‌هاي دولت و ميدان سياسي ‌ـ اجتماعي پيش از انقلاب مي‌پردازد و معتقد است كه رژيم پهلوي پس از محدودشدن بلندپروازي‌هاي اقتصادي در اواخر دهۀ پنجاه شمسي و فشارهاي ديپلماتيك متحد اصلي خود، ايالات متحدۀ آمريكا، با زوال روبه‌رو شد. درنتيجه، گروه‌‌‌ها و طبقات اجتماعي سرخورده از نوسازي با بهره‌گيري از فضاي باز سياسي و ايدئولوژي شيعي و رهبري روحانيان ويژگي‌هاي انقلاب‌آفرين پيدا كردند و با بروز ضعف در شاه و نيروهاي سركوب رژيم توانستند دولت روبه‌زوال پهلوي را سرنگون و نظام سياسي جديدي را جاي‌گزين آن كنند. در متن حاضر تلاش مي‌شود، با اتكاي بر روش جامعه‌شناسي پديدارشناسي و مفهوم كانوني ذهنيت نمادين، كتاب موردنظر نقد و بررسي گردد.