بررسي كيفي مباني رويكرد ميان‌رشته‌اي در برنامه‌درسي با نگاهي بر رشته ترويج و آموزش كشاورزي

زياده‌روي در تخصص‌گرايي و از دست دادن ارتباط و همبستگي‌هاي موضوعي يك رشته با موضوعات ديگر رشته‌ها و جهان پيراموني، رشته‌هاي دانشگاهي را از كاركرد اصلي‌شان خارج كرده است. در اين رابطه، در نقشه‌ي جامع علمي كشور، بر توسعه‌ي برنامه‌هاي ميان‌رشته‌اي‌ به عنوان يك راهبرد كلان تأكيد شده است. رويكرد ميان‌رشته‌اي درهم تنيده‌سازي چشم‌اندازهاي رشته‌اي‌ مختلف به منظور انسجام‌بخشي در نظريه‌ها، مفاهيم، ابزارها، تكنيك‌ها و رسيدن به پيشرفت شناختي، جهت بررسي يك موضوع يا مسأله‌ي پيچيده است. هدف اين مقاله‌، بررسي ضرورت‌ها، دستاوردها، ويژگي‌ها و اصول استفاده از رويكرد ميان‌رشته‌اي در برنامه‌درسي از ديدگاه اعضاي هيأت علمي و متخصصان حوزه‌ي برنامه‌درسي ميان‌رشته‌اي و رشته‌ي ترويج و آموزش كشاورزي بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند به شيوه‌ي گلوله برفي با 29 نفر از خبرگان به صورت حضوري‌، تلفني و مكاتبه‌اي تا رسيدن به مرحله‌ي اشباع داده‌ها، مصاحبه‌ انجام شد. داده‌ها با استفاده از روش تحليل محتواي كيفي و كمي طي فرآيند كدگذاري باز و در دو مرحله‌ي كدگذاري اوليه و ثانويه، به صورت دستي و توسط پژوهشگر در هر پرسش، پردازش و تحليل گرديد. كدها شناسايي و مقوله‌ها و مفاهيم اصلي استخراج شد. يافته‌ها نشان داد كه بارزترين ويژگي رويكرد ميان‌رشته‌اي، تعامل، ارتباط و ادغام هدفمند رشته‌ها است.‌ مهمترين ضرورت ميان‌رشته‎اي، مسأله‌محوري بود،‌ و از دستاوردهاي با اهميت اين رويكرد، تربيت انسان چندبعدي و داراي تفكر جامع و سيستمي است. با توجه به نتايج پيشنهاد مي‌شود، به عنوان يك اصل كلي در بازنگري‌ برنامه‌درسي ترويج و آموزش كشاورزي با رويكرد ميان‌رشته‌اي به هر دو رهيافت برنامه‌درسي محتوامحور و مهارت‌محور توجه شود.