انتقال بين نسلي تجربه جمعي جنگ و ظرفيت همدلي و نگرش جنگ‌طلبانه در نسل بعد

جنگ به‌عنوان مهم‌ترين پديده سياست بين‌الملل، تجربه جمعي ناخوشايندي است كه مي‌تواند در تاروپود يك جامعه نفوذ كرده و ميراث نامطلوب خود را براي نسل‌هاي بعدي نيز بر جاي بگذارد. هدف از مطالعه، بررسي اثر انتقال بين نسلي تروماي جمعي جنگ بر ظرفيت همدلي و نگرش جنگ‌طلبانه در نسل بعدي بوده است. آزمودني‌هاي اين پژوهش شامل 182 نفر متولدين دهه‌هاي 60 و 70 (نسل اول جنگ ايران و عراق) كه والدين آن‌ها تجربيات متفاوتي از جنگ ايران و عراق را پشت سر گذاشته بودند. پرسشنامه‌اي تلفيقي (كيفي و كمي) براي سنجش شدت تجربه تروماي جنگ در والدين از ديدگاه فرزندان، بين آزمودني‌ها توزيع شد هم‌زمان پرسشنامه واكنش بين فردي و پرسشنامه جنگ‌طلبي مك كانكي نيز به‌منظور سنجش ظرفيت همدلي و نگرش جنگ‌طلبانه توزيع گرديد. داده‌هاي به‌دست‌آمده از پرسش‌هاي كيفي به روش كدگذاري تحليل محتوا و داده‌هاي كمي با روش تحليل همبستگي و رگرسيون خطي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج آماري نشان داد كه بين شدت تجربيات تروماتيك والدين از جنگ و ظرفيت شناختي همدلي در فرزندانشان ارتباطات معنادار منفي وجود دارد به‌عبارت‌ديگر به هر ميزان تجربه والدين از جنگ دردناك‌تر باشد، ظرفيت شناختي همدلي در فرزندانشان پايين‌تر است. درعين‌حال ارتباط معناداري بين شدت ناخوشايندي تجربه جنگ در والدين و نگرش جنگ‌طلبانه در فرزندان مشاهده نشد.