ارزيابي اثربخشي بازي درماني خانواده محور بر رابطه والدين و فرزندان با اختلال كاستي توجه

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي بازي درماني خانواده‌محور، بر بهبود رابطه والدين و كودكان با اختلال كاستي توجه (ADD) بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون_پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دو ماهه بود. مطالعه در تابستان سال ۱۴۰۱ صورت گرفت. جامعه پژوهش، تمامي كودكان با اختلال كاستي‌توجه ۵ تا ۱۰ سال شهر تهران بود و نمونه‌گيري به شكل هدفمند انجام شد. تعداد ۲۴ زوج مادر و كودك به صورت تصادفي در دوگروه آزمايشي (N=12) و گواه (N=12) قرار گرفتند و برنامه بازي درماني خانواده محور به مدت ۱۰ جلسه دوساعته هفتگي، براي گروه آزمايش اجرا شد. جهت بررسي رابطه والد- كودك، قبل و بعد از مداخله، از تست رابطه كودك- والد پيانتا (۱۹۹۷) (CPRS)، استفاده شد. داده‌ها نيز با استفاده از تحليل كوواريانس و تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند كه در مقايسه با گروه گواه، بازي درماني خانواده‌محور موجب كاهش معنادار خرده مقياس وابستگي و تعارض و افزايش خرده‌مقياس نزديكي شده است (0.05 P). با توجه به يافته‌هاي پژوهش به نظر مي‌رسد كه بازي درماني خانواده‌محور موجب بهبود رابطه والدين و كودكان با اختلال كاستي توجه، از نظر وابستگي، نزديكي و تعارض در روابط مي‌گردد.