اثربخشي درمان تركيبي مهرورزي به خود و سبك زندگي بر باور هسته‌اي خوردن، خودانتقادي و خودكارآمدي وزن در زنان مبتلا به چاقي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان شفقت به خود و اصلاح سبك زندگي بر عوامل روان‌شناختي باور هسته‌اي خوردن، خودانتقادي و خودكارآمدي وزن در زنان مبتلا به چاقي بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري پژوهش را تمامي زنان داراي BMI≥25 مراجعه‌كننده به مراكز درمان چاقي در سال 1401 تشكيل مي‌دادند كه پس از فراخوان داوطلب شركت در پژوهش شدند. 60 نفر از شركت‌كنندگان در پژوهش با استفاده از برنامه G Power و به روش نمونه‌گيري هدفمند و با دارا بودن معيارهاي ورود به پژوهش انتخاب شدند و سپس بطور تصادفي در دو گروه آزمايش (30 نفر) و گواه (30 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايش 12 جلسه، هفته‌اي 3 جلسه 2 ساعته گروهي درمان تركيبي شفقت به خود و اصلاح سبك زندگي را دريافت كردند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي باور هسته‌اي خوردن (ECBQ)  كوپر و همكاران (1997)، خودانتقادگري (FSCRS) گيلبرت و همكاران (2004)، و خودكارآمدي وزن (WSEQ) كلارك و همكاران (1991) استفاده شد. در نهايت، داده‌ها به روش واريانس آميخته تحليل شد. نتايج نشان داد كه نمرات گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه در مرحله پس‌آزمون و پيگيري با دريافت درمان تركيبي شفقت به خود و اصلاح سبك زندگي در باورهسته‌اي خوردن و خودانتقادي به طور معناداري كاهش و نمرات خودكارآمدي افزايش يافته است (p 0/05). براساس يافته بدست آمده مي‌توان نتيجه گرفت كه درمان تركيبي شفقت به خود و اصلاح سبك‌زندگي به عنوان يك بسته جايگرين براي تعديل باورهسته‌اي و خودانتقادي و افزايش خودكارآمدي وزن زنان مبتلا به چاقي مؤثر است.