مدل‌يابي اضطراب اجتماعي بر مبناي سيستم‌هاي مغزي-رفتاري، دل‌بستگي به والدين و همسالان و خودكارآمدي اجتماعي با ميانجي‌گري مهار هيجان در نوجوانان

هدف مطالعه حاضر مدل‌يابي اضطراب اجتماعي بر مبناي سيستم‌هاي مغزي-رفتاري، دل‌بستگي به والدين و همسالان و خودكارآمدي اجتماعي با ميانجي‌گري مهار هيجان در نوجوانان بود. اين پژوهش توصيفي-همبستگي و به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري مطالعه شامل تمامي دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم شهر تهران در سال 1400 بود. جهت انتخاب نمونه ابتدا به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي هجده مدرسه انتخاب گرديد، سپس از ميان آن‌ها 564 نفر به شيوه در دسترس وارد مطالعه و به پرسشنامه‌هاي سيستم‌هاي بازداري و فعال‌سازي رفتاري (BIS/BAS، كارور و وايت، 1994)، دل‌بستگي به والدين و همسالان (IPPA، آرمسدن و گرينبرگ، 1987)، خودكارآمدي براي موقعيت‌هاي اجتماعي (SESS، گوديانو و هربرت، 2003)، مهار هيجان (ECQ، راجر و نجاريان، 1989) و هراس اجتماعي (SPIN، كانر و همكاران، 2000) پاسخ دادند. نتايج اين پژوهش حاكي از برازش قابل‌قبول الگوي پيشنهادي با داده‌هاي گردآوري‌شده بود. يافته‌ها نشان داد سيستم بازداري رفتاري به‌طور مثبت (0.01 P) و سيستم‌ فعال‌سازي رفتاري (0.05 P)، دل‌بستگي به والدين و همسالان و خودكارآمدي اجتماعي (0.01 P) به‌طور منفي و به‌واسطه مهار هيجان بر اضطراب اجتماعي اثر معنادار دارند. درنتيجه نظر به نقش تعديل‌كننده مهار هيجان، توسعه مهارت‌هاي تنظيم هيجان مي‌تواند به كاهش قدرت عوامل زمينه‌ساز و تخفيف علائم اضطراب اجتماعي نوجوانان ياري برساند.