رابطه باورهاي انگيزشي با هوش موفق: نقش واسطه‌اي درگيري تحصيلي

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطۀ باورهاي انگيزشي با هوش موفق با ميانجي‌گري درگيري تحصيلي بود. روش پژوهش توصيفي‌ همبستگي به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعۀ پژوهش را كليه دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم شهر شيراز در سال 1402‌-1401 تشكيل دادند كه از ميان آنها 545 نفر به روش خوشه‌اي چند مرحله‌اي بعنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه راهبردهاي انگيزشي (MSLQ، پنتريچ و دي‌گروت، 1990)، پرسشنامۀ هوش موفق (SIQ، استرنبرگ و گريگورنكو، 2002)، پرسشنامۀ درگيري تحصيلي (AES، ريو و تسنگ، 2011). يافته‌ها نشان‌دهنده برازش مطلوب داده‌ها با الگوي پيشنهادي پژوهش بود. باورهاي انگيزشي و هوش موفق رابطه مستقيم داشتند و بين باورهاي انگيزشي و درگيري تحصيلي و بين درگيري تحصيلي با هوش موفق رابطه مثبت وجود داشت (0.001 P). همچنين درگيري تحصيلي ارتباط بين باورهاي انگيزشي با هوش موفق را ميانجي‌گري مي‌كند (0.001 P). نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه باورهاي انگيزشي و درگيري تحصيلي نقش كليدي در هوش موفق دارند و لزوم توجه به اين عوامل در برنامه‌هاي آموزش و پرورش ضروري است.