نقش ميانجي حمايت اجتماعي در رابطه بين تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي و اعتياد به اينستاگرام در دانشجويان

پژوهش حاضر به منظور بررسي رابطه تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي و اعتياد به اينستاگرام با نقش ميانجي حمايت اجتماعي ادراك شده در دانشجويان انجام شد. اين مطالعه توصيفي از نوع همبستگي بود كه در جامعه آماري دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد بوشهر در سال 1401 انجام شد. 270 نفر به روش در دسترس با بهره‌گيري از يك نظرسنجي آنلاين در اين پژوهش مشاركت داشتند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه تروماي كودكي (CTQ، برنستاين و همكاران، ۲۰۰۳)، مقياس اعتياد به اينستاگرام (IAS، كركابرون و گريفيث، 2018) و مقياس چندبعدي حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS، زيمت و همكاران، 1988) استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده آزمون‌هاي مدل‌يابي معادلات ساختاري و بوت استرپ انجام شد. مدل پيشنهادي از برازش مطلوب برخوردار بود و 53% از تغييرات اعتياد به اينستاگرام تحت تاثير تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي و حمايت اجتماعي ادراك شده بود. اثرات مستقيم تجارب آسيب‌زاي كودكي بر حمايت اجتماعي، تجارب آسيب‌زاي كودكي بر اعتياد به اينستاگرام و حمايت اجتماعي بر اعتياد به اينستاگرام معنادار بود؛ همچنين نقش ميانجي حمايت اجتماعي در رابطه تجارب آسيب‌زاي كودكي و اعتياد به اينستاگرام معنادار بود (0.05 P). افرادي كه در دوران كودكي تجارب آسيب‌زا تجربه مي‌كنند، ممكن است به دليل عدم دريافت حمايت اجتماعي كافي به فضاي مجازي پناه ببرند تا نيازهاي ارتباطي خود را برآورده كنند.