نقش ميانجي دشواري در تنظيم هيجان و سازمان شخصيت در رابطه بين روابط ابژه با خودزني‌هاي غيرخودكشي دانشجويان

هدف اين پژوهش بررسي نقش ميانجي دشواري در تنظيم هيجان و سازمان شخصيت در رابطه بين روابط ابژه با خودزني‌هاي غيرخودكشي دانشجويان بود. پژوهش حاضر بنيادي و توصيفي‌-همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد مشهد در سال 1400 بود كه 451 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به آزمون روابط ابژه‌ نسخه كوتاه (TOR‌SF؛ باربريس و همكاران، 2020)، سياهه سازمان شخصيت (IPO؛ ايگارشي و همكاران، 2009)، فرم كوتاه مقياس دشواري در تنظيم هيجان (DERS‌SF؛ كافمن و همكاران، 2016) و سياهه خود آسيب‌رساني (SHI؛ سانسون و همكاران، 1998) پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج نشان داد كه مدل پژوهش از برازش خوبي برخوردار بود. اثر مستقيم روابط ابژه (0.05 P)، دشواري در تنظيم هيجان (0.01 P) و سازمان شخصيت (0.01 P) بر خودزني غيرخودكشي معنادار بود. اثر غيرمستقيم روابط ابژه با ميانجي‌گري دشواري در تنظيم هيجاني و سازمان شخصيت بر خودزني غيرخودكشي معنادار بود (0.01 P). دشواري در تنظيم هيجان و سازمان شخصيت مي‌توانند نقش غيرمستقيمي در افزايش اثرات روابط ابژه بر خودزني غيرخودكشي بگذارند. استفاده يا ايجاد مداخله‌هاي آموزشي و درماني مناسب در اين زمينه مي‌تواند به كاهش خودزني غيرخودكشي كمك كند.