نقش ميانجي ترس از خود در رابطه ذهن‌آگاهي و وحشت‌زدگي در دانشجويان

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي ترس از خود در رابطه ذهن‌آگاهي و وحشت‌زدگي در دانشجويان بود. روش پژوهش توصيفي ‌همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را دانشجويان دانشگاه شهر تبريز در سال 1401 تشكيل دادند. تعداد 213 دانشجو به روش نمونه‌گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت از پرسشنامه باور وحشت‌زدگي (PBI) گيرنبرگ (1989)، پرسشنامه ترس از خود (FSQ) آرادما و همكاران (2013) و پرسشنامه پنج عاملي ذهن‌آگاهي (FFMQ) بائر و همكاران (2006) بود. از تحليل معادلات ساختاري براي تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج نشان داد كه مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتايج نشان داد كه مولفه‌هاي عمل همراه با آگاهي و عدم قضاوت اثر مستقيم معناداري بر وحشت‌زدگي دانشجويان داشتند (0.01 P). همچنين نتايج نشان داد كه مولفه‌هاي عدم واكنش و عدم قضاوت اثر غير مستقيم معناداري بر وحشت‌زدگي به واسطه ترس از خود در دانشجويان داشت (0.05 P) ولي سه مولفه مشاهده، توصيف و عدم واكنش اثر غيرمستقيم معناداري را نشان ندادند (0.05 P). اين نتايج نشان مي‌دهد كه ترس از خود با توجه به نقش ذهن‌آگاهي مي‌تواند تبيين كننده وحشت‌زدگي در دانشجويان باشد.