اختلالات نوايي در بيماران آسيب‌ديده مغزي فارسي‌زبان بر پايه پروتكل مهارت‌هاي ارتباطي مونترال

هدف پژوهش، ارزيابي مهارت نوايي در بيماران بزرگسال آسيب‌ديده نيمكرۀ مغزي با استفاده از نسخه فارسي پروتكل ارزيابي مهارت‌هاي ارتباطي مونترال بود. روش پژوهش از نوع كمًي و تجربي بود. 10 بيمار آسيب‌ديده مغزي جامعه آماري پژوهش را شكل مي‌دادند. آزمون‌هاي غربالگري و خرده‌آزمون‌هاي مهارت نوايي پروتكل روي آن‌ها اجرا شد. داده‌هاي آماري به دو صورت آمار توصيفي و تحليلي ارائه شدند. روش آماري پارمتريك تي دو گروه مستقل براي بررسي معناداري هر يك از متغيرهاي پژوهش در دو گروه بيماران به كار برده شد. داده‌هاي به‌دست‌آمده نشان دادند كه بيماران آسيب‌ديده نيمكرۀ راست در همه خرده‌آزمون‌ها نسبت به بيماران آسيب‌ديده چپ عملكرد ضعيف‌تري داشتند. اگرچه ميان عملكرد آزمودني‌هاي دو گروه تفاوت‌هايي مشاهده شد ولي، تحليل استنباطي روشن نمود كه تفاوت بين دو گروه فقط در آهنگ احساسي گفتار (درك) معني‌دار است (05/0 gt; P) و در ديگر خرده‌آزمون‌ها اين سطح معني‌داري مشاهده نشد. به طور كلي، يافته‌هاي پژوهش نشان ‌داد كه آسيب به نيمكره راست و چپ منجر به بروز اختلال نوايي در بيماران آسيب‌ديده مغزي مي‌شود. ولي، آسيب به نيمكره راست در مقايسه با آسيب به نيمكره چپ مغز، ميزان و شدت اختلال مهارت نوايي را افزايش مي‌دهد. همچنين آسيب به لوب گيجگاهي (بخش مياني لوب گيجگاهي) نيمكره راست و ناحيه گيجگاهي، به ‌ويژه نواحي گيجگاهي-پيشاني، نيمكره چپ، منجر به بروز اختلال در مهارت‌هاي نوايي مي‌شود. بنابراين، بر پايه داده‌هاي پژوهش حاضر، شايد بتوان ادعا نمود كه بين ميزان اختلال در پردازش مهارت‌ نوايي با جايگاه ضايعه مغزي ارتباط مستقيمي وجود دارد.