مكانيابي مراكز اسكان موقت سيل‌زدگان مبتني بر تلفيق روش‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره و الگوريتم بهينه‌سازي (مطالعه موردي: مازندران)

انتخاب مكان بهينه و مناسب براي اسكان موقت آسيب‌ديدگان ناشي از سوانح طبيعي نظير سيل، از ديرباز مورد توجه برنامه‌ريزان متوليان مديريت بحران بوده است. در صورت عدم مكانيابي صحيح اين مراكز، ممكن است خسارت‌هاي سنگيني به دنبال داشته باشد. هدف از اين پژوهش، تعيين مكان‌هاي مناسب به منظور استقرار مراكز اسكان موقت پس از وقوع سيل در استان مازندران مي‌باشد. براي تحقق اين هدف، ابتدا با استفاده از نظرات كارشناسان و تحقيقات گذشته 9 معيار موثر در مكانيابي اسكان موقت استخراج و نقشه‌هاي معيار تهيه و نرمال سازي شده است. براي وزن‌دهي به اين معيارها نيز با استفاده از نظرات كارشناسان و تحقيقات گذشته، از روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي (AHP) استفاده شده است. در گام بعد، جهت تلفيق معيارها با توجه به وزن‌هاي محاسبه شده از روش AHP، از روش تركيب خطي وزن‌دار (WLC) استفاده شده است و نقشهي نهايي در چهار كلاس بسيار مناسب ، مناسب ، نامناسب و بسيار نامناسب طبقه‌بندي شده است. در نهايت در دو كلاس بسيار مناسب و مناسب حاصل از مرحله قبل، با استفاده از تابع P_Median در الگوريتم ژنتيك، به مكانيابي مراكز اسكان موقت پس از سيلاب با توجه به نقاط جمعيتي پرداخته شده است. الگوريتم به جستجوي 15 مكان از ميان نقاط كانديدا براي اسكان موقت مي‌پردازد كه در نتيجه مراكز در مناطق با جمعيت بالا در دو كلاس مطلوب‌تر نسبت به ساير كلاس‌ها مكانيابي شده‌اند.