بررسي نقش واسطه اي نشخوار فكري در رابطه بين نشانگان اختلال شخصيت مرزي و رفتارهاي خودجرحي در دانش آموزان دوره متوسطه

هدف مطالعۀ كاربردي حاضر بررسي نقش واسطه اي نشخوار ذهني در رابطۀ نشانگان اختلال شخصيت مرزي با رفتارهاي خودجرحي در دانش آموزان دورۀ متوسطۀ اول و دوم بود. روش پژوهش توصيفي-همبستگي و از نوع تحليل مسير بود. جامعۀ آماري شامل نوجوانان 12 تا 19 سالۀ شهر تهران بود كه در سال تحصيلي 1401- 1400 مشغول به تحصيل بودند. از ميان آنها 352 نفر به روش نمونه گيري دردسترس در فاصلۀ زماني مهر تا دي ماه 1400 انتخاب شدند. به منظور سنجش متغيرهاي پژوهش از پرسشنامه هاي ارزيابي شخصيت مرزي كريك ( BPFS-C )، آسيب به خود سانسون ( SHI ) و نشخوار فكري نولن هوكسما و مارو ( RRS ) استفاده شد. پرسشنامه ها به صورت آنلاين و از طريق گروه هاي كلاسي در فضاي مجازي براي شركت كنندگان ارسال شد. داده هاي پژوهش به روش تحليل مسير و با استفاده از نرم افزارهاي SPSS نسخۀ 27 و ليزرل تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل، مسير پيش بيني پذيري رفتارهاي خودجرحي در نوجوانان را براساس نشخوار فكري و نشانگان شخصيت مرزي نشان مي دهد. همچنين نشخوار فكري نقش واسطه گري در رابطۀ شخصيت مرزي و آسيب به خود داشت. اين مدل براي شناخت عوامل موثر در رفتارهاي خودآسيب رسان در نوجوانان بسيار مهم است. براساد اين نتايج مي توان گفت نشخوار فكري و نشانگان شخصيت مرزي عوامل موثري در اقدام به رفتارهاي خودآسيب رسان هستند؛ بنابراين ارزيابي اين دو متغير را مي توان در تد وين برنامۀ پيشگيري و مداخلۀ درماني رفتارهاي خودآسيب رسان در نوجوانان درنظر گرفت.