واكاوي تجربۀ شكست عشقي مكرر در جوانان ايراني (يك مطالعۀ داده‌بنياد)

هدف پژوهش حاضر، بررسي عوامل مختلف مؤثر بر شكست عشقي مكرر در قالب پژوهشي كيفي و با استفاده از گراندد تئوري بود. جامعۀ آماري تحقيق، كليۀ دختران و پسران مجرد شهر تهران در سال 1400 بودند كه حداقل دو بار تجربۀ شكست عشقي داشتند. از بين آن‌ها 16 نفر (6 پسر و 10 دختر) به شيوۀ هدفمند و گلوله‌برفي انتخاب شدند و براساس اصل اشباع، مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته انجام شد. براي تحليل مصاحبه‌هاي انجام‌شده از روش تحليل سيستماتيك استراوس و كوربن و سه روش كدگذاري باز، محوري و انتخابي بهره گرفته شد. مطابق نتايج، مفهوم هسته‌اي مدل مقوله‌ها (انتخاب هيجاني-تكانشي، سستي ارتباطي و شكست عشقي) درنظر گرفته شد. شرايط علي شكست عشقي مكرر در هشت مقوله قرار گرفتند: انتخاب و ارتباط مبتني بر اهداف كنشي و ناسالم، وابستگي بيمارگونۀ توأم با اضطراب، خودتخريب‌گري و نداشتن شفقت به خود، نداشتن آمادگي‌هاي ضروري براي هدايت رابطه به‌سمت تعامل پايدار، الگوهاي تعاملي مخرب و ناپايدار، تفاوت‌هاي تعارض‌برانگيز، ترس‌هاي غيرواقع‌بينانه و ويژگي‌هاي شخصيتي تسهيل‌گر. عوامل زمينه‌ساز نيز دو مقولۀ مختل‌بودن كاركرد خانواده و بهره‌مند‌نبودن از راهنمايي شبكۀ اجتماعي متخصص و كارآمد بود. عوامل مداخله‌گر در دو مقولۀ نداشتن تسهيل‌گرهاي انتخاب درست و كنش سازنده، و ضعف‌هاي مهارتي مداخله‌گر قرار گرفتند. كنش‌ها در چهار مقوله طبقه‌بندي شدند: كنش‌هاي هيجاني-شناختي گذرا و مخرب، كنش‌هاي هيجاني-شناختي پايدار و مخرب، كنش‌هاي جسماني مخرب و كنش‌هاي رفتاري مخرب. همچنين سه مقولۀ پيامدهاي شكست عشقي مكرر عبارت‌اند از: تسهيل‌گرهاي انتخاب درست و رابطۀ عاشقانۀ متعهدانه، اجتناب مطلق از تعاملات عاشقانه، و تسهيل‌گرهاي انتخاب اشتباه و شكست مجدد رابطۀ عاشقانه.