اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر سرمايۀ روان‌شناختي و تنظيم هيجان افراد مبتلا به بيماري كوويد-19

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر سرمايۀ روان‌شناختي و تنظيم هيجان بيماران مبتلا به كوويد-19 انجام گرفت. طرح پژوهش، كاربردي و از نوع نيمه‌آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعۀ آماري شامل بيماران زن و مرد مبتلا به كرونا بود كه در سه‌ماهۀ نخست سال 1400 به بيمارستان‌هاي فجر و بوعلي‌سينا در منطقۀ 13 و 14 شهر تهران مراجعه كردند. تعداد اين افراد 8900 نفر بود (5400 نفر مرد و 3500 نفر زن) كه از بين آنان 120 نفر براساس ملاك‌هاي ورود به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفي 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل جاي‌دهي شدند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش به مدت 10 جلسۀ 60 دقيقه‌اي و هفته‌اي دو مرتبه در معرض آموزش مجازي و گروهي تاب‌آوري قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل پرسشنامۀ سرمايۀ روان‌شناختي لوتانز (PCQ) و پرسشنامۀ تنظيم هيجان گراس و جان (ERQ) بود. به‌منظور تحليل داده‌ها از آزمون كوواريانس چندمتغيري و تك‌متغيري و نرم‌افزار SPSS-25 استفاده شد. يافته‌ها نشان داد آموزش تاب‌آوري موجب بهبود خودكارآمدي، تاب‌آوري، خوش‌بيني (ابعاد سرمايۀ روان‌شناختي) و فرونشاني (بعد تنظيم هيجان) در مرحلۀ پس‌آزمون در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل شد (05/0 p)؛ بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت درمان‌هاي مبتني بر روان‌شناسي مثبت‌نگر مانند تاب‌آوري مي‌تواند در بهبود وضعيت روان‌شناختي بيماران مبتلا به كرونا مؤثر واقع شود و استفاده از آن‌ها در كنار دارودرماني و درمان خانگي توصيه مي‌شود.