طراحي ساز‌و‌كار ارائه تسهيلات دولتي به شركت‌هاي دانش‌بنيان

شركت‌هاي دانش‌بنيان براي نمونه‌سازي و توليد صنعتي محصولات خود غالباً نيازمند مشاركت سرمايه‌گذار خطر‌پذير و يا تسهيلات دولتي هستند. از آنجايي‌كه در اين‌گونه موارد، موضوعات رفتاري پنهان نظير كژگزيني و كژمنشي بروز خواهند كرد، در اين مطالعه به دنبال طراحي سازوكارهايي هستيم كه با لحاظ كردن اين موضوعات رفتاري، شرايط بهينگي ارائه تسهيلات دولتي به اين شركت‌هاي دانش‌بنيان را تبيين كنيم. سازوكاري كه براي دست‌يابي به هدف مورد نظر در نظرگرفته شد، ارائه دو نوع قرارداد ارائه تسهيلات است: قراردادي با حداكثر تعهد مالي كارآفرين و با حداقل نرخ تسهيلات، و قراردادي با حداقل تعهد مالي كارآفرين و با حداكثر نرخ تسهيلات. با عنايت به اينكه تسهيلات دولتي، هزينه اجتماعي دارند لذا مناسب است دولت در پروژه‌هايي ورود پيدا كند كه پيامد بيروني مثبت داشته ولي مورد حمايت سرمايه‌گذار خطر‌پذير قرار نگيرند. اين امر زائدگي پروژه‌هاي تحت اجرا را حداقل مي‌رساند. با الهام از مطالعه لاك و همكاران (2020) وكاليبره‌كردن پارامترها براساس گزارشات معاونت علمي ‌و فناوري رياست جمهوري، اطلاعات بانكي و صندوق‌هاي پژوهش‌و فناوري در سال ۱۳۹۹؛ شبيه‌سازي مدل براي اقتصاد ايران نشان داد اجراي قرارداد نوع دوم، به رفاه اجتماعي بالاتري منجر مي‌شود. حمايت مالي دولت با هدف كاهش زائدگي تسهيلات، توأم‌ با حمايت بخش خصوصي، رفاه اجتماعي را بهبود مي‌بخشد.