مدل يابي بهزيستي ادراك شده نوجوانان بر اساس همكاري ادراك شده والديني در فرآيند فرزندپروري: نقش ميانجيگري دلبستگي به والدين

هدف: روابط ميان اعضاي خانواده يكي از عوامل تأثيرگذار بر ميزان ادراك نوجوانان از بهزيستي است. ازاين‌رو هدف پژوهش حاضر  تعيين نقش ميانجيگري دلبستگي به والدين در رابطه بين همكاري ادراك شده والديني و بهزيستي ادراك شده نوجوان بود. روش: جامعه پژوهش شامل كليه والدين (پدر و مادر) نوجوانان 18-12 ساله به همراه فرزند نوجوان آن‌ها در شهر اصفهان بودند، كه از ميان آن‌ها 482 نفر از والدين (241 پدر و 241 مادر) و 241 فرزند با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به ترتيب به پرسشنامه هاي دلبستگي به والدين (lPPA) كيفيت زندگي كيد اسكرين (KIDSCREEN-10) و روابط همكاري ادراك شده والديني (CRS-Brief) پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از روش آماري ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزارهاي 23-spss و 23-Amos تحليل شدند. يافته ها: نتايج شاخص‌هاي برازندگي حاكي از برازش مدل پيشنهادي بود و دلبستگي نوجوان به پدر (0/001˂P) و مادر (0/001˂P) توانست نقش ميانجي‌گر را در رابطه ي همكاري ادراك شده والديني و بهزيستي ادراك شده ي نوجوان ايفا كند. لازم به ذكر است كه مسيرهاي مستقيم همكاري ادراك شده والديني به بهزيستي ادراك‌شده براي پدر (0/16 =P) و همينطور مادر (0/22 =P) معنادار نبود. نتيجه گيري: بر اين اساس با در نظر گرفتن نقش متغيرهايي چون همكاري ادراك شده والديني، دلبستگي نوجوان به والدين و بهزيستي ادراك‌شده، همكاري هركدام از والدين و ايفاي نقش مؤثر درزمينه پرورش فرزند مي‌تواند به‌واسطه ايجاد دلبستگي ايمن بيشتر بر بهزيستي روان‌شناختي فرزندان تأثير بگذارد.