گونه‌هاي وفاداري و رويه‌هاي شكل‌دهي به آن در زندگي زناشويي

واكاوي تكامل نهاد خانواده و فهم چگونگي ساخت ارتباط عاطفي در زندگي زناشويي يكي از دغدغه‌هاي اصلي نظريه اجتماعي مدرن بوده است. بر اين اساس مقاله حاضر با استفاده از مطالعه كيفي و اتخاذ رويكرد پديدارشناختي و استفاده از روش تحليل مضموني به دنبال پاسخ به اين سؤال است كه زوجين وفاداري را چگونه تجربه مي‍كنند و مفهوم وفاداري در حيات معاصر شهروندان تهراني، داراي چه گونه‌بندي‌هاي معنايي است. ابزار گردآوري داده ها مصاحبه عميق و نيمه ساخت يافته است. حجم نمونه شامل 31 مصاحبه با زنان و مرداني است كه داراي تجربه زناشويي بالاي يك سال بوده‍اند. شيوه نمونه‍گيري بر اساس استراتژي نمونه گيري هدفمند صورت پذيرفته و مدت‌زمان هر مصاحبه بين 50 تا 90 دقيقه است. يافته هاي پژوهش نشان مي‍دهد كه از حيث نگرشي 3 ديدگاه متمايز به وفاداري در زندگي زناشويي وجود دارد كه ديدگاه نخست وفاداري را يك الزام بلندمدت و خدشه‍ناپذير تصور مي‍كند. ديدگاه ديگر وفاداري را امري سيال و تغييرپذير مي داند و امكان شكست و جدايي را يك امر بالقوه براي ارتباط مي ‍داند و درنهايت ديدگاهي كه وفاداري را موضوعي ترميمي و تجديدشونده مي داند كه در حيات زناشويي بازخواني و ابداع دوباره مي شود.