مفهوم شناسي عبارت قرآني «اسمُه أحمَدُ» با رويكرد تحليل قراين لفظي و غيرلفظي

آيه 6 سوره مباركه صف، از زبان حضرت عيسي (ع) به ظهور پيامبر موعود بشارت مي‌دهد. اكثر پژوهشگران عبارت «اسمُهُ أحمَدُ» را بيانگر نامگذاري خاص پيامبر (ص) به «أحمد» دانسته‌اند و براي اثبات نبوت وي دنبال اين اسم يا معادل معنايي آن در انجيل گشته‌اند و مواردي را بيان نموده‌اند. برخي خاورشناسان درصدد انكار اين مساله شده‌اند. پژوهش حاضر با رويكرد توصيفي تحليلي و با بهره‌گيري از قراين لفظي مثل كشف بن معنايي واژگان، معناي اسم علم، سبك‌زباني قرآن و عهدين در معرفي شخصيات و توسعه معنايي و قراين غير لفظي مثل ادله تاريخي، روايي و عقلي در صدد كشف معناي اين عبارت مهم و چالش‌انگيز بوده‌ است. نتيجه اينكه معناي واژگان «اسم» و «أحمد» صرفاً به معناي (نام او احمد است) نيست؛ بلكه مي‌توان معناي (صفات او ستوده‌تر است) را از آن اراده كرد كه اين اوصاف برجسته يكي از دلايل روشن بر تمايز و شناخت آن حضرت از ديگران شده است. از طرفي الزاما آيه 6 سوره صف دلالت بر وجود اين نام در انجيل ندارد بلكه ممكن است بشارت با اين نام در سنت شفاهي حضرت عيسي(ع) باشد. با بررسي قراين يادشده، شايسته است معناي اين عبارت را به مفاهيمي والاتر از صرف ارجاع به اسم علم آن حضرت(ص) تعبيركرد و مي‌توان با لحاظ نمودن توسعه معنايي هم معناي نام و هم صفات اخلاقي و رفتاري رسول اكرم (ص) را از عبارت اراده كرد كه وي را سرآمد ديگر پيام آوران الهي كرده است.