مقايسۀ اثر كالاي عمومي در انتخاب مسكن، ميان تمامي خانوارهاي شهر و گروه درآمدي بالا نمونۀ موردي: شهر تهران

خانوارها براي مسكن بهتر در شهر جابه‌جا مي‌شوند و كالاي عمومي يكي از عوامل مهم در اين جابه‌جايي است اما اين كالا براي تمامي خانوارهاي شهر اهميت يكساني ندارد و توزيع فضايي آن در شهر يكنواخت نيست. به‌منظور بررسي تقصيلي كالاي عمومي به دو گروه خالص و ناخالص تفكيك شده است و هدف اصلي پژوهش سنجش تأثير اين كالا درميان تمامي خانوارها و گروه درآمدي بالا است. روش پژوهش به‌صورت كمّي و مدل‌سازي عامل‌مبنا انجام شده است. داده‌هاي اوليه مدل از سرشماري عمومي نفوس و مسكن (1395) و طرح رصد كيفيت محلات (95-1394) شهرداري تهران اخذ شدند. نتايج نشان‌داد گروه كالاي عمومي ناخالص در انتخاب مسكن كلِ خانوارهاي شهر مؤثر است. ازميان متغيرهاي اين گروه، براي تمامي خانوارهاي شهر، بيشترين تأثير را «دسترسي به سيستم حمل‌ونقل عمومي» دارد، ولي اين متغير در انتخاب خانوارهاي بادرآمد بالا تأثيرگذار نيست. متغير «دسترسي به فضاي آموزشي» نيز كمترين تأثير را ميان تمامي خانوارها دارد، ولي در گروه درآمدي بالا، اين كالا بيشترين تأثير را دارد. در گروه كالاي عمومي خالص، تمامي متغيرها در انتخاب مسكن كلِ خانوارهاي شهر مؤثر است و متغير «امنيت» بيشترين ميزان تأثير را دارد. در مقام مقايسه با گروه درآمدي بالا، به‌جز «فاصله تا فضاي آموزشي»، ساير متغيرها تأثير معناداري در انتخاب مسكن ندارند كه نشان از توزيع فضايي نامتوازن كالاي عمومي خالص در سطح شهر و همگني توزيع فضايي در محل سكونت خانوارهاي با درآمد بالا دارد، هم‌چنين براساس پيشينۀ پژوهش، فضاي آموزشي در گروه درآمدي بالا به‌عنوان معياري از كيفيت محله مطرح است.