ارائه چارچوبي براي تخصيص بودجه عمومي تحقيق‏‌وتوسعه به دانشگاه‌‏ها با استفاده از بهينه‏‌سازي استوار

دانشگاه ‌هايي كه توسط دولت تأمين مالي مي ‌شوند نقشي محوري در تحقيق‌‏وتوسعه ملّي دارند. با توجه به محدوديت‌‏هاي بودجه‌‏اي دولت، تخصيص بهينه منابع عمومي اهميت زيادي يافته است. در اين مطالعه، يك چارچوب پشتيبان تصميم‌ گيري براي تخصيص بهينه و استوار بودجه فعاليت‌‏هاي تحقيق‌‏وتوسعه به‌منظور حداكثرسازي برون‌دادهاي مستقيم و غيرقطعي اين فعاليت‌‏ها در دانشگاه‌‏ها توسعه يافته است. طراحي آزمايش‌ ها در دو فاز انجام شد. در فاز اول، بدون در نظر گرفتن عدم قطعيت برون‌دادهاي تحقيق‌‏وتوسعه دانشگاه‌ ها، تخصيص بهينه بودجه با توجه به سه آلترناتيو براي هر دانشگاه تعيين گرديد. در فاز دوم، با تغيير پارامترهاي مدل (پارامتر كنترل هزينه استواري و پارامتر كنترل عدم قطعيت در برون‌دادها)، طرح بهينه تخصيص بودجه در حالت غيراستوار و استوار محاسبه شد. نتايج تحليل داده‌‏ها با استفاده از روش‏‌هاي آمار توصيفي نشان‌داد كه در وضعيت فعلي، تناسب مشخصي بين برون‌دادها و بودجه تخصيصي به دانشگاه‌‏ها وجود نداشت و روند تخصيص بودجه، بسيار نوساني و فاقد الگوي افزايشي مشخص بود. درحالي‌كه بودجه محاسبه شده به روش بهينه‌‎سازي استوار، روندي منطقي و متناسب با برون‌داد دانشگاه نشان‌داد. هم‌چنين، مدل بهينه استوار، كل بودجه در اختيار براي دانشگاه‏‌ها را به‌نحوي توزيع كرد كه درمجموع عملكرد بيشينه در سقف بودجه در اختيار حاصل شود. پياده‏‌سازي مدل براي پنج دانشگاه در شش سال متوالي، بهبود برون‌داد از حداقل 2 تا حداكثر 6 درصد و صرفه‌‏جويي در بودجه تخصيص يافته از 0.1 تا 1.1% را نشان مي‌‏دهد.