بررسي ارتباط بين هوش معنوي و هوش زيباشناسي با افكار خودكشي در دانشجويان دانشكده علوم پزشكي اسدآباد: يك مطالعه توصيفي

زمينه و هدف: افكار خودكشي در سال هاي اخير رو به افزايش بوده است و داشتن هوش هاي متعدد از جمله هوش معنوي و زيباشناسي مي تواند در كاهش آن مؤثر باشد. هدف پژوهش حاضر تعيين ارتباط بين هوش معنوي و زيباشناسي با افكار خودكشي در دانشجويان دانشكده علوم پزشكي اسدآباد بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصيفي مي باشد كه در سال تحصيلي 1402-1401 بر روي دانشجويان دانشكده علوم پزشكي شهرستان اسدآباد انجام شد. جامعه آماري 267 نفر از دانشجويان دانشكده علوم پزشكي اسدآباد بود كه به صورت سرشماري مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار جمع آوري داده ها سه پرسش نامه افكار خودكشي Beck، هوش معنوي King و هوش زيباشناسي بودند. تجزيه وتحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري t مستقل، آناليز واريانس يك طرفه، آزمون تعقيبي Tukey و ضريب همبستگي Spearman انجام شد. يافته ها: مجموعاً تعداد 165 نفر در مطالعه شركت كردند. نتايج نشان داد ميانگين نمرات تمام متغيرها در گروه داراي افكار خودكشي به طور معناداري كمتر از گروه فاقد افكار خودكشي بوده است (0/05 P). اختلاف معناداري بين دانشجويان دختر و پسر از لحاظ وضعيت افكار خودكشي مشاهده نشد (0/155=P). هم چنين، در بررسي ميانگين نمرات هوش زيباشناسي و ابعاد هوش معنوي، فقط ميانگين بعد توليد معناي شخصي در بين دانشجويان داراي اختلاف معني دار بود (0/046=P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد هر چه افراد هوش زيباشناسي و هوش معنوي بالاتري داشته باشند، احتمالاً به همان ميزان رفتارهاي خودآسيبي كمتري دارند. بنابراين، پيشنهاد مي شود سياست هاي پيش گيرانه در قالب كارگاه هاي آموزشي در دانشگاه ها در جهت تقويت هوش معنوي و هوش زيباشناسي دانشجويان اعمال شود.