اثربخشي تحريك الكتريكي مستقيم مغز در كاهش نشانه‌هاي بيماران مبتلا به اختلال افسردگي اساسي: يك كارآزمايي تصادفي كنترل شده

مقدمه: در سال‌هاي اخير تحريك الكتريكي مستقيم مغز (tDCS) به عنوان يكي از ابزارهاي احتمالي اثربخش در درمان اختلال افسردگي اساسي مورد توجه محققان قرار گرفته است. اما نتايج كسب شده از تحقيقات مختلف در اين زمينه اغلب ضد و نقيض است. بدين منظور هدف از مطالعه حاضر تعيين اثربخشي اين روش در كاهش نشانه‌هاي بيماران مبتلا به اختلال افسردگي اساسي بود. روش بررسي: در اين مطالعه كارآزمايي تصادفي كنترل شده با گروه شم، تعداد 20 نفر از افراد مبتلا به اختلال افسردگي اساسي مراجعه‌كننده به يك كلينيك خصوصي روانپزشكي شهر تهران به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و با روش بلوك‌بندي تصادفي به دو گروه مداخله و كنترل تقسيم شدند. (tDCS) به‌صورت (mA 2، 20 دقيقه در هر جلسه، 10 جلسه، سه روز در هفته) روي گروه آزمايش اجرا شد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله و يك ماه بعد نمرات دو گروه در مقياس افسردگي همليتون و 44 افسردگي بك مورد ارزيابي قرار گرفت.. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارversion 16  SPSS و با استفاده از روش‌هاي آماري تحليل واريانس مكرر و تي تست مستقل و وابسته مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج: نتايج آزمون تحليل واريانس مكرر براي نمرات افسردگي هميلتون (43/5=F‌  و 0/017P =) و بك (125/12 =F‌  و 0/022p=) نشان دهنده معناداري اثر تعاملي زمان (چهار مرحله اندازه‌گيري) و عضويت گروهي (آزمايش و كنترل) بود (0/05‌ P). در نمرات افسردگي در هر دو مقياس هميلتون و بك در گروه آزمايش در مراحل مداخله (Hamilton scale, P = 0.019, Beck scale = P = 0.017) و پيگيري (Hamilton scale, P = 0.01, Beck scale = P = 0.03) نسبت به گروه كنترل به‌طور معناداري كاهش يافته بود. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه اثربخشي (tDCS) را در كاهش نشانه‌هاي اختلال افسردگي اساسي مورد تاييد قرار داد. كارآزمايي‌هاي باليني بيشتري براي اثبات اثربخشي tDCS در مقايسه با انواع درمان‌ها مورد نياز است.