مسيرهاي مشاركت علوم انساني و اجتماعي در بوم‌سازگان نوآوري: دلالت‌هايي براي خط‌مشي‌گذاري

هر چند كه نظريه بوم‌سازگان نوآوري در زمينه فناوري و به يك معنا در علوم پايه و مهندسي، تا حد خوبي ساختار و توسعه يافته، در علوم انساني و اجتماعي و فناوري هاي نرم به درستي شكل نگرفته است. شايد از اين‌رو كه پژوهش‌گران حوزه مطالعات نوآوري همواره با ذهنيت اقتصادي به مفهوم «نوآوري» نگريسته اند. اين‌ رويكرد اقتصادي، آغازگر شكل گيري گفتمان «ارزش ابزاري» در ارزش گذاري پژوهش هاي علوم انساني و اجتماعي است كه به عنوان منطقي براي حمايت مالي آغاز شد و شروع به گسترش كرد. فراگير شدن اين گفتمان و مقايسه نتايج پژوهشي اين علوم با علوم پايه و مهندسي توسط معيارهاي ارزيابي يكسان، چالش ها و آسيب هاي فراواني در ميان فعالان در حوزه علوم انساني و اجتماعي داشته و به ايجاد فضايي دلسردكننده و انزواي آن ها منجر شده است. در مقابل اين گفتمان، پژوهشگران علوم انساني و اجتماعي بر اين باورند كه كاري كه انجام مي دهند در مقابل «ارزش ابزاري» داراي يك «ارزش ذاتي» است كه اقتصاد نمي تواند در آن نقشي داشته باشد. اين تقابل در توجيه و منطق سرمايه گذاري در فعاليت ها و پژوهش‌‌هاي علوم انساني و اجتماعي اختلافات راهبردي جدي ايجاد مي كند. در اين مقاله ضمن مرور ديدگاه هاي طرح شده پيرامون «ارزش» پژوهش‌‌ها علوم انساني و اجتماعي در بوم‌سازگان نوآوري، مدلي براي نشان دادن گذرگاه هاي مشاركت اين علوم در بوم‌سازگان نوآوري پيشنهاد شده است. اين مدل مي تواند راهكاري براي مصالحه منتقدان ابزارگرائي در مقابل اقتصاددانان بوده و مسير پيش روي تأمين مالي پژوهش‌‌ها علوم انساني و اجتماعي را هموارتر كند. در نهايت دلالت هايي براي خط‌مشي‌گذاري در زمينه تأمين مالي هر يك از گذرگاه هاي مشاركت پژوهش هاي علوم انساني و اجتماعي در بوم‌سازگان نوآوري بيان شده است.