همدلي در دانشجويان پزشكي و رابطه آن با سن، جنس و دينداري در دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز

زمينه و هدف همدلي يكي از مؤلفه هاي اصلي رفتارهاي اجتماعي در روابط بين فردي است. همدلي نقش مهمي در تعامل پزشك و بيمارايفا مي كند. مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان همدلي در دانشجويان پزشكي و ارتباط آن با سن، جنس و باورهاي ديني در دانشگاه علوم پزشكي جند يشاپور اهواز در سال 1399 انجام شده است.روش بررسي در اين مطالعه توصيف يمقطعي، 361 نفر از دانشجويان پزشكي به روش نمون هگيري دردسترس مورد بررسي قرار گرفتند.براي جم عآوري اطلاعات، از 2 پرس شنامه همدلي جفرسون و نگر شسنج مذهبي گلاك و استارك استفاده شد. داد هها با استفاده از آزمونتي مستقل، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي تحليل شدند.يافت هها ميانگين نمره همدلي دانشجويان 82 / 14 ± 42 / 106 و ميانگين نمره دي نداري دانشجويان 19 / 14 ± 04 / 57 بود. فقط بين همدليو بعُد عاطفي باورهاي ديني رابطه آماري معن ادار مشاهده شد ) 125 / P=0/018 ، r=0 (. اما بين همدلي با نمره كل دي نداري و سايرابعاد دي نداري رابطه معن اداري مشاهده نشد. ميانگين نمره همدلي در دانشجويان دختر ب هطور معن اداري از دانشجويان پسر بيشتر بود) 109/15 در مقابل 02 / 103 ؛ 001 0/ P˂0 (. تحليل رگرسيون نشان داد بعُد عاطفي دي نداري و سن و جنس دانشجويان ب هعنوان متغيرپي شبين قادر هستند سطح همدلي را در دانشجويان پي شبيني كنند.نتيج هگيري يافت ههاي مطالعه نشان داد سطح همدلي دانشجويان پزشكي بالاتر از ميانگين و در سطح نسبتاً مطلوب است و تنها بُعد عاطفيباورهاي مذهبي با همدلي همبستگي مثبت و معن اداري دارد. باتوجه به اهميت همدلي ب هعنوان يك فضيلت اخلاق حرف هاي، برنام هريزيبراي تقويت همدلي با بيماران و گنجانيدن اين موضوع در برنامه درسي دانشجويان، در راستاي ارتقاي سلامت رواني و معنوي بيماران پيشنهاد م يشود.