مفهوم‌ پردازي گفتمان‌هاي كاركنان نسبت به راهبردهاي ايجاد تاب‌آوري در سازمان‌هاي بخش دولتي: پژوهشي بر مبناي روش‌شناسي كيو

يكي از چالش‌هاي فراروي مديريت دولتي ايران، تقويت تاب‌آوري كاركنان در شرايط مواجهه كشور با انواع بحران-هاست، زيرا سازمان‌هاي دولتي با اتكا نيروي انساني خود مي‌توانند راهبري و مديريت برخورد با انواع بحران‌ها را به‌صورت اثربخش انجام دهند. پژوهش‌هاي متعددي در مورد راهبرد‌هاي نظام اداري براي ارتقا تاب‌آوري كاركنان بخش دولتي انجام شده است؛ ولي اين راهبرد‌ها مبني بر نگاه مديران و حكمرانان سازمان‌ها اقامه شده است. شكاف دانش مهم در اين زمينه نبود نگاه خود كاركنان در باب راه‌هاي تقويت تاب‌آوري آن‌ها است. هدف غايي اين پژوهش مفهوم‌پردازي گفتمان‌هاي خود كاركنان در مورد راهبرد‌هاي بالابردن تاب‌آوري كاركنان در شرايط بحران (مثل كرونا) با استفاده از روش‌شناسي كيو بوده است. در پاسخ به پرسش‌هاي پژوهش شش گفتمان ذهني (تاب آوري در پرتو ايجاد حس مهم بودن در سازمان، تاب آوري در پرتو غني سازي محيط كاري در سازمان، تاب آوري در پرتو برنامه ريزي بحران محور، تاب آوري در پرتو تحول فرايندها، تاب آوري در پرتو تعاملات سازنده در سازمان و تاب آوري در پرتو تحول دموكراسي سازماني) در پرتو تحليل عاملي پديد آمدند و در پايان دلالت‌هاي اين الگو‌هاي ذهني براي نظريه و عمل تاب‌آوري كاركنان براي دانش‌پژوهان و خط‌مشي‌گذاران بحث شد.