بررسي اثرات بيگانگي و شبكه‌هاي اجتماعي بر سلامت اجتماعي زنان مناطق 22 گانه تهران

بيگانگي اجتماعي نقش مهمي در سطح سلامت اجتماعي افراد جامعه دارد و مي تواند بر كيفيت زندگي زنان اثرگذار باشد. لذا هدف مقاله بررسي نقش بيگانگي اجتماعي در سلامت اجتماعي زنان مناطق 22 گانه تهران است. چارچوب نظري استفاده از نظريه سلامت اجتماعي كييز و نظريه بيگانگي اجتماعي دوركيم است. روش‌‌تحقيق، پيمايشي بوده و با ابزار پرسشنامه انجام شده است. جامعه آماري زنان بالاي 18 ساله شهر تهران مي باشند. طبق فرمول كوكران، حجم نمونه 384 نفر بوده و از روش نمونه‌گيري خوشه اي چندمرحله‌اي استفاده شد. از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده كه داراي اعتبار صوري و پايايي است.يافته‌ها نشان داد ميانگين سلامت اجتماعي در بين زنان تهراني برابر با 2.87 بوده كه كمي پايين تر از حد متوسط است. در بين مولفه‌هاي سلامت اجتماعي بعد انطباق اجتماعي با 3.10 از بيشترين و بعد مشاركت اجتماعي با 2.66 از كمترين ميانگين برخوردار بوده است. بين بيگانگي اجتماعي و سلامت اجتماعي رابطه منفي و معكوس(0.523- ) وجود دارد. اگر ميزان بيگانگي اجتماعي در بين زنان افزايش ‌يابد، ميزان سلامت اجتماعي كاهش مي‌يابد. بيشترين ميزان اين رابطه مربوط به بعد انطباق اجتماعي(0.583-) و كم‌ترين رابطه مربوط به بعد شكوفايي اجتماعي(0.455-) مي‌باشد. نتيجه اين است كه جهت افزايش سلامت اجتماعي در بين زنان تهراني، بايستي از خودبيگانگي اجتماعي و ابعاد آن مانند احساس بي‌قدرتي، احساس بي‌هنجاري، احساس بي‌معنايي، انزواي اجتماعي، بيگانگي از خود و احساس بيگانگي فرهنگي را كاهش داد. همچنين، استفاده هرچه بيشتر از شبكه هاي اجتماعي، ميزان روابط اجتماعي آنان را افزايش داده و در نهايت موجب ارتقاي سلامت اجتماعي زنان مي گردد.