ادراك زنان سالمند از احساس تنهايي ونحوه سازگاري با آن در فضاي مجازي

احساس تنهايي يكي از مسائل مهم در دوران سالمندي است كه بر سلامت روان اين جمعيت اثرگذاراست و مي تواند مشكلات روانشناختي- اجتماعي پيچيده اي را براي سالمندان ايجاد كند. ادراك و تجربه احساس تنهايي و كنش هاي سالمندان در فضاي مجازي براي رفع اين احساس از جمله موضوعات كمتر پژوهش شده اي است كه مي تواند نيازها و خطرات پيش روي جمعيت فزاينده سالمندان را شناسايي و ادراك نمايد. پژوهش حاضر با اتخاذ رويكرد پديدار شناسي، احساس تنهايي در زنان سالمند تهراني را مورد مطالعه كيفي قرار داد و با استفاده از تكنيك مصاحبه عميق، به انعكاس تجربه زيسته 22 نفر از زنان سالمند پرداخت كه با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند با حداكثر تنوع انتخاب شدند.سئوالات اصلي پژوهش در خصوص ادراك احساس تنهايي در زنان سالمند، نحوه مواجهه با احساس تنهايي و بهره گيري از فضاي مجازي در سازگاري با احساس تنهايي بوده است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه زنان سالمند احساس تنهايي را در قالب دو مقوله اصلي احساس ناخوشايند و احساس مطلوب تفسير مي كنند. از نظر مشاركت كنندگان احساس تنهايي ناخوشايند با مقولات محوري احساس تنهايي توام با اضطراب، احساس تنهايي توام با بي تعلقي، احساس تنهايي توام با بي كاركردي و احساس تنهايي توام با بيماري جسماني تفسير مي گردد و احساس تنهايي خوشايند در قالب ايجاد فراغت و رضايت از تنهايي معنا مي گردد. پاسخگويان دلايل اتخاذ كنش هاي مجازي براي سازگاري با احساس تنهايي را در مقولات تسهيل تعاملات، به روز شدن و همكام شدن با پيشرفت و نوگرايي و تسهيل برنامه هاي روزانه ذكر نموده اند. هرچند در برخي موارد سبب ايجاد احساسات متناقض و تجربيات منفي در آنها شده است