بررسي و تحليل موضوع مهدويت و شيوه‌هاي هنري انتقال آن به كودك و نوجوان در آثار يحيي علوي‌فرد

انديشه‌هاي ديني و و باورهاي مذهبي، مهمترين بخش تئوريك يك نظام عقيدتي و سياسي است. دغدغه‌ي آموزش صحيح اين عقايد و شيوه‌هاي تاثيرگذار آموزش آن به كودكان و نوجوانان، از آن نيز مهم‌تر بوده است. در همه جوامع، بخش بزرگي از اين رسالت، بر عهده ادبيات آن سرزمين است. در اين ميان هر كدام از شاعران و نويسندگان، با شيوه‌هاي خاص خود، سهمي در تربيت اخلاقي اين گروه دارند؛ اما طبعاً هر شيوه‌اي مقبول و مطبوع واقع نخواهد شد. اين پژوهش با تكيه بر شيوه توصيفي ـ تحليلي سعي كرده با جست و جو در اشعار مهدوي يحيي علوي فرد، موضوع مهدويت و خصواصاً چگونگي بيان، و ارائه اين موضوع را به كودك و نوجوان بررسي كند. علوي فرد موضوع ظهور را در آثارش به عنوان يكي از مهم‌ترين اصول عقايد شيعي، ترويج مي‌كند. شيوه او با سبك خاص زبان هنري‌اش همراه است؛ اسلوب او در سروده‌هاي مهدوي‌، اينگونه است كه براي ارتباط عميق‌تر با مخاطب، از روايت و نقل داستان بهره مي‌برد، او در اين سروده‌ها، ضمن رعايت ارتباطي پيرنگ‌وار، مقصود خود را در ابتداي شعرش بيان نمي‌كند و مخاطب را پرسشگرانه با جريان شعر همسو مي سازد، سروده‌هايش را به احاديث معتبر، مستند مي‌سازد‌، مستقيماً از منجي نام نمي‌برد، به گوشه‌اي از ظلم و نابرابري در جهان اشاره مي‌كند، ذهن كودك و نوجوان را نسبت به اين نابرابري‌ها و بي‌عدالتي‌ها، به سوال وامي‌دارد، و با خبر آمدن يك منجي نجات‌بخش، ضمن اينكه ذهن مخاطب را درگير سوالي بي‌جواب نمي‌كند، به او اميدواري و مثبت‌انديشي مي‌بخشد. واژه گزيني مناسب، عناوين زيبا و اوزان عروضي شايسته، باعث شده است كه علوي‌فرد بتواند موضوع مهدويت به ويژه بحث ظهور و انتظار را در قالب بياني هنرمندانه و متمايز به مخاطب كودك و نوجوان منتقل كند.