‌ارزيابي مولفه هاي موثر بر ارتقاء دلبستگي به مكان درفضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني

دلبستگي به مكان، خلاصه‌اي منبعث از ادراك انسان از ابعاد كالبدي، ذهني و رويدادهاي مكان است. با اين حس فضا به مكاني با ويژگي‌هاي حسي و رفتاري خاص براي انسان بدل مي‌شود. در ميان فضاهاي مختلف، فضاي باز با كاركردها، معاني و ويژگي‌هاي كالبدي خود مي‌تواند نقش مهمي در كيفيت بخشيدن به فضاهاي سكونت در شهرهاي امروز داشته باشد. در نتيجه توجه طراحان به عوامل مؤثر در دلبستگي افراد به فضاهاي باز در مجتمع‌هاي مسكوني مي‌تواند نقش مؤثري در زيست پذيري اين فضاها ايفا نمايد. با توجه به اهميت مفهوم دلبستگي به مكان در كيفيت بخشي به محيط، اين تحقيق ابتدا به بررسي مفهوم دلبستگي و ابعاد آن، و سپس به  تبيين شاخص‌هاي دلبستگي به مكان به شناسايي عوامل مؤثر بر احساس دلبستگي و سنجش آنها در بين متخصصان حوزه معماري و شهرسازي مي پردازد. در واقع هدف اين  تحقيق، ارائه مدل دلبستگي به مكان و سنجش و تحليل عوامل مؤثر بر ميزان دلبستگي به فضاهاي باز مسكوني در بين متخصصين مي‌باشد. مقاله حاضر داراي روش توصيفي و تحليلي مي‌باشد و براي گردآوري اطلاعات از ابزارهاي كتابخانه‌اي و پرسشنامه بهره گرفته شده است و از لحاظ هدف، كاربردي است. جامعه آماري آن را متخصصان حوزه معماري و شهرسازي و علوم تربيتي و روانشناسي تشكيل مي‌دهند و نمونه‌ها به شيوه تصادفي انتخاب شده‌اند. سپس با استفاده از مؤلفه‌هاي مؤثر بر حس دلبستگي ، شاخص‌هاي پرسشنامه تجزيه و تحليل شده است. پرسشنامه‌هاي جمع آوري شده، در محيط نرم افزار Spss  مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. در اين راستا از آزمون آماري تي تك نمونه‌اي و فريدمن استفاده شده است. نهايتا 34 شاخص در قالب 8 مؤلفه مورد سنجش قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد مؤلفه حس وابستگي ، حمايت اجتماعي و ارتباط عاطفي قوي با مكان به ترتيب مهم‌ترين مؤلفه‌هاي كالبدي مؤثر بر احساس دلبستگي در فضاي باز مجتمع مسكوني هستند و فضاهاي فاقد ايمني و تاريك مهم‌ترين عامل‌ها براي عدم دلبستگي به مكان در ميان ساكنان خواهند بود.