مدل مفهومي نسبت «گفتمان» و «معنا» بر مبناي غزليات بيدل دهلوي

تقريباً همۀ پژوهشگران حوزۀ نقد ادبي پذيرفته‌اند كه معنا در تلاقي ذهن مؤلف، متن و ذهن مخاطب شكل مي‌گيرد. اما اين حكم بدون درنظر گرفتن مفهوم گفتمان ناقص و غيرقابل دفاع است، چراكه نحوۀ كار و تحليل ذهن مؤلف، موضوع و سازماندهي متن و همين‏طور ذهن مخاطب توسط قواعد گفتماني هر دوره تعيين مي‌شوند. مقالۀ حاضر، از ديدگاه فلسفۀ ميشل فوكو و با درنظر گرفتن بيدل دهلوي به عنوان مصداق كار، تلاش مي‏كند يك مدل مفهومي براي مطالعۀ دقيق نسبت گفتمان و معنا طراحي كند. اين مدل يك نظام جامع مطالعاتي براي آثار شاعران ادبيات فارسي است و اكثر پژوهش‏هاي پيشين و آينده را ذيل يك روش تحقيقاتي جامع قرار مي‏دهد تا يك نتيجۀ بنيادين پيرامون اشعار ادبيات فارسي اخذ شود.