تبيين تجليات حياء در فضاي شهري

يكي از مبادي موثر در تحليل فضاي شهري، توجه به انگاره‌هاي فرهنگي و هنجارهاي اخلاقي جامعه است كه به طور مشخص در شاكله فرهنگ ايراني، صبغه ديني به خود گرفته است. اين پژوهش، با تكيه بر منابع مكتوب و با طرح رويكرد اخلاق‌محور در تحليل فضاهاي شهري و با تمركز بر مفهوم حياء در آراء ديني، به تبيين ويژگي‌هاي آن در كالبد شهر و شيوه‌هاي تجلي و تجسم صفت مذكور مي‌پردازد. روش تحقيق در تحليل و احصاء ويژگي‌هاي حياء در آموزه‌هاي ديني، اكتشافي و تحليلي است كه در رويكردي استقرايي و تحليلي، نحوه بروز و تجلي حياء در فضاهاي شهري، مبتني بر شاخص‌هاي ماخوذ از روايات، شيوه‌ها و جلوه‌هاي آن تبيين شده است. تحليل محتواي روايات در تطبيق و تحليل محيطي آن، ناظر بر اصول پنج‌گانه كرامت، حرمت، معنويت، نظارت و عقلانيت است كه ظهور و عينيت آن در فضاي شهري مستلزم توجه به وجوه مختلف رفتاري و فضايي است.