گنه كرد در بلخ آهنگري؛ ديك ديويس، خيام و فيتزجرالد

ديك ديويس بي­ترديد يكي از مهم­ترين مترجمان ادبيات كلاسيك پارسي در روزگار ماست. او فردوسي، عطار، حافظ و نام­هاي بسيار ديگري را به دنياي غرب معرفي كرده و ترجمه‌هايش عموماً نظر مثبت منتقدين ترجمه را در پي داشته است. برخلاف بسياري از مترجمان نامدار شعر كلاسيك پارسي كه حاصل قلمشان صرفاً يا «عالمانه» است يا «شاعرانه»، ترجمۀ ديويس اغلب تلفيقي از اين دو بوده است. ديويس بارها ديدگاه­هاي نظري و تجارب عملي خود را در زمينۀ ترجمۀ شعر كهن پارسي گزارش كرده و به انتشار رسانده است. در اين نوشتار اما صرفاً در نقد «سلبي» آراي وي در تاريخ­نگاريِ ترجمۀ شعر و ادب پارسي سخن خواهيم گفت و در مجالي ديگر، تجارب عملي او را عموماً از ديدگاهي «ايجابي» ارزيابي خواهيم كرد