چكيده فارسي :
در ترجمۀ ادبي دست‌كم دو صدا، دو احساس ــ شايد بتوان گفت ــ دو برداشت وجود دارد. اين داوري، شايد به‌طور خاص، در باب ترجمه‌هاي فاخر و به‌غايت «وفادار» نيز صادق باشد. (البته كاربرد كلمۀ «وفادار» دربارۀ ترجمه جاي بحثِ بسيار دارد و در ادامه به آن بازخواهم گشت). به سخنِ ديگر، اگر ما به‌راستي به متن اصلي علاقه‌منديم، ترجمۀ آن همواره موقتي است، مصالحه‌اي بين نويسنده و مترجم، روايتي ناتمام از چيزي است و چنان‌كه گفته آمد ترجمه‌ها از آن رو كه دست‌كم حامل دو صدا هستند، متوني چندنگاشته‌اند، كه در آنها خط، دستور زبان، و گنجينۀ واژگان بر بالايِ ديگري حك مي‌شود.
