بررسي رابطه ي حدوث عالم با خالقيت خداوند

فاقد عنوان لاتين

مسأله در اين مقاله اين است كه خداوند در ازل بوده در حالي كه هيچ چيز نبود و خداي متعال همه چيز را آفريد وانگهي متصف به صفت خالقيت شد. بر اين اساس سوالي مطرح شد كه خداوند در اتصافش به خالق بودن نياز به خلقت و زمان دارد؟ زيرا اگر آفرينش نمي بود او نيز خالق نبود. در پاسخ به اين سوال براهيني چند ارائه گرديده است كه خداوند علت تامه و علت العلل است و با وجود علت تامه معلول نيز بدون ذره ي فاصله و وقفه محقق مي شود. علاوه بر اين خداوند فياض علي الاطلاق است. لذا از صبح ازل تا شام ابد مدام افاضه ي فيض مي كند و حتي به اندازه ي پلك زدن چشم، جوشش چشمه ي فيض او متوقف نمي شود. نتيجه ي منطقي اين دو دليل اين است كه ميان خالق و مخلوق ذره اي فاصله نيست و خداوند در هيچ لحظه و آني عاري از صفت خالقيت نبوده است. بالفرض فاصله ذات باري و صفت آفرينندگي را بپذيريم باز هم ساحت ذات كبريايي حضرت باري تعالي از نقص و كاستي منزه و مبرا است. زيرا صفت خالق بودن خداوند زايد بر ذات و منتزع از مقام فعل خداي متعال مي باشد. بنابراين تأخر صفات فعلي از ذات تغيير و محدوديت براي خداوند به شمار نمي رود.

فاقد چكيده لاتين