تحليل و بررسي رويكرد طبرسي در تفسير آيات امامت

امامت از مهم­ترين مسائل چندوجهي در كلام اسلامي است. مسئلۀ اصلي پژوهش حاضر ارزيابي تفسير طبرسي از آيات امامت است كه با مقايسۀ تفسير او با تفسير عالمان اماميه همچون سيد مرتضي، شيخ‌ مفيد، شيخ ‌طوسي و ابوالفتوح رازي انجام پذيرفته است. فرضيۀ پژوهش تداوم رويكرد شيخ طوسي در تفسير طبرسي و غلبۀ لوازم تدوين تفسيري جامع در قرن ششم بر تفسير آيات امامت بوده و نوآوري پژوهش حاضر در تمركز بر محور آيات امامت و تفسير طبرسي است. با استناد به آنچه در پنج محور مورد تحليل قرار گرفته، مي‌توان تفسير طبرسي از اين آيات را متأثر از جايگاه وي در تفسيرنگاري اماميه دانست. پيش از طبرسي، شيخ طوسي كوشيد با رويكردي تقريبي، آيات امامت را تفسير كرده و از مباحث حساسيت‌برانگيز در تفسير اين آيات، در عين تبيين ديدگاه تفسيري شيعه، اجتناب كند. او توانست روش تفسيري اماميه را در قالب اولين تفسير جامع شيعه تثبيت كند. طبرسي نيز مسير آغازشده به­‌وسيلۀ شيخ را به خوبي تثبيت و ترويج كرد.