نقش ميانجي اميد در رابطه‌ بين هوش معنوي و اضطراب ناشي از بحران كرونا

No English title

اين پژوهش با هدف بررسي رابطه‌ اضطراب ناشي از كرونا و هوش معنوي با نقش واسطه‌اي اميد به زندگي اجرا شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمام افرادي بود كه در ايران اثرات اپيدمي كرونا ويروس را درك كرده بودند. از جامعه مذكور 217 نفر از افراد در استان‌هاي مختلف به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي اضطراب كرونا، علي پور و همكاران (1399)، هوش معنوي عبدالله زاده (1396) و اميد به زندگي اشنايدر (1996) پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از روش چهار مرحله‌اي بارون و كني و روش بوت استراپ استفاده شد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد: الف) بين اضطراب كرونا و هوش معنوي رابطه منفي معني‌داري وجود دارد؛ ب) بين اميد و هوش معنوي رابطه مثبت و معني‌داري وجود دارد؛ ج) بين اضطراب كرونا و اميد رابطه منفي معني‌داري وجود دارد؛ د) بين اضطراب كرونا با هوش معنوي و اميد، رابطه منفي و معني‌‌دار وجود دارد؛ هـ) نتايج تحليل مسير نشان داد هوش معنوي از طريق اميد بر اضطراب كرونا اثر دارد و 78/0 از ارتباط بين هوش معنوي و اضطراب كرونا از مسير اميد انجام مي‌شود.

No English abstract