بررسي دوام طبيعي گونه چوبي راش ايراني با استفاده ازمدل Meyer Veltrup

شناخت دوام طبيعي گونه‌هاي چوبي امري ضروري مي باشد. كشور ايران نيز به لحاظ دارا بودن گونه‌هاي ارزشمند تجاري از اين قائده مستثني نمي‌باشد. به طور معمول دوام طبيعي چوب در شرايط آزمايشگاهي و ميداني با اندازه‌گيري مقاومت به پوسيدگي آن طبق دستورالعمل‌هايEN 113 و EN 252 تعيين مي‌شود. با اين وجود، نتايج حاصل قابل تعميم به اغلب فرآورده‌هاي چوبي كه در شرايط بدون تماس با خاك هستند نمي‌باشد. Meyer Veltrup و همكاران در سال (2017) مدل جديدي به‌منظور تعيين دوام طبيعي با تكيه بر شرايط اقليمي در محيط آزمايشگاهي را ارائه كردند. در اين مدل از دو فاكتور مقاومت ذاتي و قابليت ترشوندگي استفاده مي‌شود. مطالعه حاضر گونه چوبي راش (Fagus Orientalis) را به عنوان يكي از مهم‌ترين گونه‌هاي تجاري جنگل‌هاي هيركاني انتخاب كرد تا با استفاده از مدل مقاومت دوام طبيعي آن را بررسي كند. نتايج حاصل چوب برون و درون راش را در دسته كم‌دوام و بي‌دوام (DC 4 5) قرار داد. چوب برون راش بعد از 1 و 24 ساعت غوطه‌وري بالاترين ميزان جذب آب را نسبت به چوب درون نشان داد. بر اساس شاخص MLF 61.1 درصد از وزن چوب برون راش در مجاورت قارچ پوسيدگي سفيد (T. versicolor) كاهش يافت همچنين كمترين مقدار كاهش وزن چوب برون و درون راش در مجاورت قارچ پوسيدگي سفيد H. fragiforme ثبت شد. 43.5 درصد از شاخص MLF چوب راش هم در مجاورت ميكروارگانيسم‌هاي خاكزي(TMC) كاهش يافت. بر اساس مدل مقاومت اولين نشانه‌هاي پوسيدگي پس از 312 و 294 روز مشاهده شد.