ميزان همدلي و عوامل مرتبط با آن در دستياران تخصصي رشته هاي مختلف پزشكي

مقدمه: با توجه به اهميت همدلي در فرآيند مراقبت از بيماران، اين مطالعه با هدف بررسي همدلي دستياران رشته‌هاي پزشكي و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشكي علوم پزشكي جندي شاپور اهواز انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي مقطعي در سال 1401 در دانشگاه علوم پزشكي علوم پزشكي جندي شاپور اهواز انجام شد. كليه دستياران پزشكي به تعداد 473 نفر به روش سرشماري وارد مطالعه شدند. شركت‌كنندگان مقياس همدلي پزشك جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را تكميل كردند. اين مقياس داراي 20 آيتم با مقياس ليكرت 7 درجه‌اي است. داده‌ها با آزمون‌هاي آماري t مستقل، آنوا، و ضريب همبستگي پيرسون و نرم‌افزار SPSS-18 تحليل شد. نتايج: 290 دستيار پرسشنامه‌ها را تكميل كردند (درصد پاسخدهي 61.3%). ميانگين نمره همدلي در دستياران 12.75±102.81( از مجموع 140نمره) به دست آمد. بين نمرات همدلي به تفكيك جنس، تأهل و سال ورود رابطه معني‌دار آماري وجود نداشت (0.05˃P). ضريب همبستگي پيرسون نشان داد بين ميزان همدلي با سن رابطه معني‌داري وجود دارد (0.223=r، 0.001=p). همچنين بين نمرات همدلي دستياران رشته‌هاي مختلف تفاوت معني‌داري وجود دارد (p=0.0001, F=5.249)، و دستياران رشته روانپزشكي با ميانگين نمره همدلي 6.1±118.31 بيشترين و دستياران چشم پزشكي با ميانگين نمره 14.2±92.85 كمترين نمره همدلي را گزارش كرده‌اند. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه نمره همدلي در دستياران در محدوده متوسط است و با توجه به تفاوت معني‌دار همدلي دستياران رشته‌هاي مختلف، مي‌توان گفت همدلي تحت تأثير فضاي آموزش باليني تغيير مي‌كند و يك مهارت قابل آموزش است.