اثربخشي آموزش آرامش روان‌شناختي مبتني بر دعا و صبر بر احساس شكست و تحمل پريشاني دانشجويان رشتۀ پرستاري

سابقه و هدف: احساس شكست و تحمل پريشاني از عواملي است كه دوران دانشجويي را كه دوران مهيّج و پرچالشي است تحت تأثير قرار مي‌دهد. ازاين‌رو، هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش آرامش روان‌شناختي مبتني بر دعا و صبر بر احساس شكست و تحمل پريشاني دانشجويان پرستاري بوده است. روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه است. نمونه اي به تعداد 30 نفر از تمامي دانشجويان دانشكدۀ پرستاري طبس در سال تحصيلي 99-1398 به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش پرسش‌نامۀ تحمل پريشاني سيمونز و گاهر و احساس شكست گيلبرت و آلن بود. افراد گروه آزمايش در هشت جلسۀ 45 دقيقه‌اي آموزش آرامش روان‌شناختي مبتني بر دعا و صبر شركت نمودند، اما گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‏ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و شاخص‏ آماري تحليل كوواريانس چندمتغيّره تجزيه و تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داده است كه ميانگين نمرات احساس شكست گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه در پس‌آزمون به‌طور معناداري كاهش ‌يافته بود؛ اما ميانگين نمرات تحمل پريشاني گروه آزمايش نسبت به گروه گواه در پس‌آزمون به‌طور معناداري افزايش‌ يافته بود (0.01 P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده، آموزش مؤلفه‌هاي آرامش روان‌شناختي مبتني بر دعا و صبر مي‌تواند به‌عنوان يك روش مداخله‌اي مفيد در جهت كاهش احساس شكست و افزايش تحمل پريشاني دانشجويان به كار رود.