تاثير تمرين نورديك بر گيرنده‌ي فعال‌ كننده‌ي تكثير پروكسي زوم آلفا و سيرتوئين6 پلاسماي زنان سالمند مبتلا به ديابت

هدف: تمرين پياده‌روي نورديك فوايد بسياري در بهبود وضعيت سالمندان از كار افتاده دارد. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير تمرين پياده‌روي نورديك بر سطح پلاسمايي گيرنده‌ي فعال‌كننده‌ي تكثير پروكسي زوم آلفا(PGC-1α)  و سيرتوئين6 (SIRT6)  زنان سالمند مبتلا به ديابت بود. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش نيمه‌تجربي 27 نفر زن سالمند مبتلا به ديابت نوع 2 با ميانگين سن 2.70±65.45 سال، انتخاب و به‌طور تصادفي به 2 گروه كنترل (14=n) و گروه تجربي (13=n) تقسيم شدند. سپس گروه تجربي پروتكل تمرين را كه شامل تمرين‌هاي پياده‌روي نورديك را سه روز در هفته به مدت هشت هفته اجرا كردند. نمونه‌هاي خون قبل از شروع و بعد از پايان پروتكل تمرين جمع‌آوري شد. از روش الايزا و كيت الايزا، براي سنجش متغيرهاي بيوشيميايي تحقيق استفاده شد. يافته‌ها: تجزيه و تحليل‌ها نشان داد كه ميزان PGC1α و SIRT6 در گروه تمرين به طور معناداري نسبت به گروه كنترل افزايش (0.001 P) و گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين به طور معناداري كاهش يافت (0.001 P). نتيجه گيري: با استفاده از تمرين هوازي نورديك كه گلوكز، انسولين و مقاومت به انسولين را در زنان سالمند مبتلا به ديابت كاهش و PGC1α و SIRT6 را افزايش مي‌دهد مي‌توان به بهبود سيستم متابوليك بدن سالمندان كمك نمود.