مقايسه تاثير چهار هفته فعاليت ورزشي اجباري و اختياري بر سيناپس گلوتاماترژيايي شاخ خلفي نخاع موش‌هاي ماده C57BL6 مبتلا به انسفالوميليت خودايمن تجربي

هدف: كاهش GLT-1- انتقال‌دهنده گلوتامات- با فعال شدن و افزايش بيان زيرواحد گيرنده گلوتامات-NR1-  همراه است كه با افزايش فعاليت پايه سلولي باعث درد عصبي در بيماري مالتيپل اسكلروزيس (MS) مي‌شوند. هدف از پژوهش حاضر مقايسه تاثير چهار هفته زندگي در محيط غني شده در مقايسه با فعاليت ورزشي شنا بر GLT-1، NR1 و c-FOS، ماركر فعاليت نوروني در شاخ خلفي نخاع در انسفالوميليت خودايمن تجربي (EAE) مدل حيواني براي مطالعه بيماري MS، مي‌باشد.مواد و روش‌ها: 40 سر موش C57BL6 ماده به طور تصادفي به چهار گروه كنترل، EAE، شنا و زندگي در محيط غني شده تقسيم شدند. گروه كنترل سالم تزريق سالين داشتند و در باقي گروه‌ها القا با استفاده از ميلين اليگودندروسيتس گيلكوپروتئين(MOG35-55)  انجام شد. پس از القاي EAE، گروه فعاليت ورزشي اجباري، برنامه شنا را 30 دقيقه، 5 روز در هفته به مدت 4 هفته انجام دادند و گروه زندگي در محيط غني به مدت 4 هفته در اين محيط زندگي كردند. در روز سي‌ام پس از القا، تشريح و بافت‌برداري موش‌ها انجام شد. مقادير پروتئين GLT-1، NR1 و c-FOS با روش ايمونوهيستوشيمي سنجيده شد.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان داد زندگي در محيط غني شده و فعاليت ورزشي شنا هر دو، در مقايسه با گروه EAE، مقادير پروتئين GLT-1 را افزايش و مقادير NR1 و c-FOS را در حد معناداري كاهش مي‌دهد، هرچند زندگي در محيط غني شده در مقايسه با فعاليت ورزشي شنا، روش موثرتري بوده است (0/05≤P).نتيجه‌گيري: فعاليت ورزشي، به ويژه داوطلبانه، علاوه بر كاهش شدت بيماري (علائم باليني)، مي‌تواند با افزايش GLT-1، كاهش NR1 و كاهش فعاليت نوروني در شاخ خلفي، حساسيت به درد را در موش‌هاي مبتلا به EAE كاهش و كيفيت زندگي آن‌ها را افزايش دهد.