بررسي فراواني فرسودگي شغلي در پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي استان سمنان: يك مطالعه مقطعي

هدف: يكي از عارضه‌هاي مهم شغل پرستاري فرسودگي شغلي است كه موجب افت سلامت رواني پرستاران، كيفيت مراقبت‌هاي درماني و كاهش رضايت بيماران از روند درمان مي‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسي فراواني فرسودگي شغلي در پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي شهر سمنان بود. مواد و روش‌ها: در يك مطالعه توصيفي-تحليلي در سال 1399، 151 نفر از پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي سمنان به روش نمونه‌گيري در دسترس وارد مطالعه شدند. جمع‌آوري داده‌ها با استفاده از دو پرسش‌نامه دموگرافيك و پرسش‌نامه فرسودگي شغلي مزلاج صورت گرفت. متغيرهاي كمي به صورت ميانگين و انحراف معيار و توصيف متغيرهاي كيفي با استفاده از جداول توزيع فراواني (تعداد و درصد) ارائه شد. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان 8.8±36.41 سال، 23 نفر مرد و 128 نفر زن بودند. ميانگين سابقه خدمتي افراد شركت‌كننده در مطالعه 7.8±12.38 سال بود. شاخص فرسودگي شغلي در 75.5 درصد و مولفه‌هاي خستگي عاطفي (هيجاني) در 70.9 درصد، مسخ شخصيت در 82.1 درصد و فقدان موفقيت فردي (كفايت شخصي) در 58.9 درصد شركت‌كنندگان در محدوده متوسط بود. ميانگين امتياز فرسودگي شغلي و مولفه‌هاي آن در بر حسب سن، جنسيت، وضعيت تاهل، مدرك تحصيلي و محل خدمت تفاوت معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: در مطالعه حاضر، ميزان و شدت فرسودگي شغلي در پرستاران شاغل در مراكز درماني شهر سمنان بالا بود. انجام مطالعات بيش‌تر به منظور ارزيابي جامع عوامل مرتبط با فرسودگي شغلي و برنامه‌ريزي به منظور اجراي مداخلات پيشگيرانه ضروري به‌نظر مي‌رسد.