تعادل معنايي در ترجمۀ شعر به شعر در پرتو نظريۀ نظم (با تمركز بر ترجمۀ شعر كلاسيك ميان عربي و فارسي)

اين مطالعه با تمركز بر ترجمۀ شعر كلاسيك به شعر كلاسيك ميان زبان‍ هاي عربي و فارسي، به بررسي اين مسئله مي‍ پردازد كه در اين نوع ترجمه، «تعادل معنايي» ميان شعرِ مبدأ و شعرِ مقصد چه نوع رابطه اي است و چگونه تحقق مي‍يابد. روش مطالعه تحليلي توصيفي است. در بخش تحليلي، ابتدا ساخت معناييِ شعر برمبناي نظريۀ نظمِ عبدالقاهر جرجاني تحليل مي‍شود و درنتيجه مشخص مي‍گردد كه ساخت معناييِ شعر، محصول شيوۀ دلالت شعر بر غرض است كه در نظمِ ويژه‍اي از سخن نمود مي‍يابد. سپس در بخش توصيفي، با رجوع به نمونه هايي از ترجمۀ شعر كلاسيك به شعر كلاسيك ميان عربي و فارسي، رابطۀ معنايي ميان نمونه ها توصيف مي‍شود و در نتيجه مشخص مي‍گردد كه تعادل معنايي ميان اشعار مبدأ و مقصد تشابهي بياني است كه در سطح شيوۀ دلالت بر غرض جريان دارد و تعادل معنايي در اين سطح از طريق شبيه ‍سازيِ كاركرد عناصر زباني در شيوۀ ارائۀ معني تحقق مي‍يابد. براين اساس، شعرِ مقصد ساختي معنايي در زبان مقصد است كه عناصر زباني در توليد آن به ‍گونه اي به كار رفته اند كه كاركردي مشابه با عناصر زبانيِ شعرِ مبدأ در شيوۀ دلالت بر غرض دارند.