بررسي ارتباط خودكارآمدي باليني با تنش رواني در محيط بالين در دانشجويان پرستاري

مقدمه: دانشجويان پرستاري در محيط هاي باليني با عوامل تنش زاي مختلفي مواجه هستند كه اين عوامل مي توانند بر عملكرد و خودكارآمدي باليني آن ها اثر گذاشته و در امر تربيت پرستاران ماهر و خودكارآمد خلل ايجاد كند. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط بين خودكارآمدي باليني و تنش رواني دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي همدان در محيط بالين، در سال 1401 انجام شد.روش ها: در مطالعه توصيفي- مقطعي از نوع همبستگي حاضر، از 350 دانشجوي پرستاري دانشگاه علوم پزشكي همدان، تعداد 218 نفر از آن ها در سال 1401، به روش نمونه گيري طبقه اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها شامل چك ليست مشخصات دموگرافيك، پرسشنامه هاي خودكارآمدي باليني و تنش رواني در محيط بالين كوهن بود. داده ها با استفاده آمار توصيفي، آزمون هاي همبستگي پيرسون، آناليز واريانس يك طرفه و t دو نمونه اي مستقل، كروسال واليس و من ويتني از طريق نرم افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين نمرات خودكارآمدي باليني دانشجويان برابر 11/05±65/81 و تنش رواني آن ها در محيط بالين برابر 13/70±63/92 بود. همچنين يافته ها بيانگر آن بود كه بين خودكارآمدي باليني و تنش رواني دانشجويان پرستاري در محيط بالين ارتباط آماري معكوس و معني داري وجود دارد (r=-0/25, P 0/001) .نتيجه گيري: خودكارآمدي باليني مي تواند به عنوان يك عامل محافظ، بر سطح تنش رواني دانشجويان پرستاري در محيط هاي باليني نقش به سزايي داشته باشد. باتوجه به اين كه بخش قابل توجهي از يادگيري دانشجويان پرستاري در محيط هاي باليني اتفاق مي افتد، توجه به كاهش تنش هاي رواني دانشجويان در اين محيط ها و به دنبال آن بهبود خودكارآمدي باليني آن ها، اهميت ويژه اي دارد.