بررسي خواص ژئوپليمرها براي استفاده به‌عنوان مصالح پايدار

براي توسعه بيشتر مواد سازگار با محيط ‌زيست، شناخت محرك‌هاي محيطي، مواد جديد و همچنين ارزيابي آثار محيطي، مواد مرسوم در ساخت و ساز، لازم است. با توجه به تعاريف توسعه پايدار و مصالح پايدار، بايد از مصالحي استفاده كرد كه به لحاظ مصرف انرژي كم مصرف و داراي خواصي چون دوام كافي، خواص فيزيكي و شيميايي مناسب باشند، در عين حال موجب كاهش آلايندگي محيط زيستي شوند. مصالح ژئوپليمري مي تواند پاسخ مناسبي براي اين مسئله باشد. ژئوپليمرها، پليمرهاي معدني سراميك مانندي هستند كه با ساختارهاي چندتراكمي در سه بعد گسترش مي يابند. ژئوپليمرها بر اثر فعال شدن شيميايي مواد جامد داراي آلومينيم و سيليس در دماي نسبتاً كم ايجاد مي شوند. در سال هاي اخير، ژئوپليمرها به عنوان نوعي مصالح پايدار، دوست دار محيط زيست و جايگزيني براي سيمان پرتلند مطرح شده اند. براي توليد بتن ژئوپليمري و استفاده در ساختمان  مي توان از پسماند ها يا محصولات جانبي حاصل از صنايع استفاده كرد. در مقاله حاضر، روش سنتز و خواص ژئوپليمرها براي استفاده در ساخت و ساز به عنوان مصالح پايدار و جايگزين مناسبي براي سيمان پرتلند ، به منظور كاهش انتشار آلاينده هاي محيط زيستي با رويكرد ارزيابي چرخه عمر براساس مطالعات انجام شده به طور خلاصه بررسي مي شود. يافته ها و نتايج نشان مي دهد، بتن هاي ژئوپليمري خواص مكانيكي و عملكرد شيميايي بسيار مطلوب تري نسبت به بتن هاي ساخته شده از سيمان پرتلند دارند و مزاياي  محيط زيستي درخور ‌توجهي نشان مي دهند.